Hieraŭ mi nenion skribis je ĉi tiu blogo. Mi dediĉis mian tempo al familio, sed hodiaŭ mi volas daŭri kaj tiel, kiel aliaj dimanĉoj mi faras per Esperanto.
Ĉi tiu semajno iu oferis min eklerni la hindian lingvon per esperanto. Mi neniam pensis lerni ĝin, nek imagis. Ĝi altiras al mi sian skribsistemon, kiu estas malsimpla sed regula, oni diras al mi. Mi nur komencis por legi mian unuan lecionon kaj trovis mian unuan problemon: la hindian havas dek unu vokaloj... La du lingvoj kiuj mi plej utilas estas la hispana kaj esperanto, ambaŭ havas nur kvin. Miaj oreloj ne kutimas tiun abundon de sonoj kaj mi timas ĝi estos malfacile sukcesi la paroladon. Kaj skribi ĝin ŝajnaĝis ne facila ankaŭ. Momente, mi lernis ke la hindian kaj la urdua estas preskaŭ la sama lingvo kun malsamaj skribaĵoj. Mi lernis ankaŭ ke kelkaj vokaloj havas largan kaj mallargan formojn. Kelkaj konsonantoj havas similan sonon kiel en esperanto (sed mi timas la aliajn). Ĉar ĝi estas mia unua leciono mi ne povas diri plu.
Kiel mi diras antaŭe, mi neniam pensis lerni la hindian (nek neniun alian lingvon) per esperanto. Kaj mi nun pensas ke tiu lernado povas esti malfacila sen praktiki kun iun ajn. Sed ĝi estas alia utilo kiu haviĝas Esperanto: la lernado de aliajn lingvojn. Mi esperas sukcesi ĉi tiun defion.
Mi volis adiaŭi per la hindian, mi scias kiu oni uzis «namaste» kaj mi pensis unue ke tiu estas नमसत. Sed poste mi pensis ke tiu estas legata kiel «namasate», tiam mi serĉis en la Iterreto, kial skribi tiun, kaj trovis नमस्त, kiu estas tre simila sed la lasta konsonanto ŝajnas miksaĵo inter la «s» (स) kaj la «t» (त). Tiel, ĉar mi ne scias tiun literon, mi preferas nune diri al vi: ĝis revido!
